Constructing an identity: The Significance of Sui-Referential Markers in Bradstreet's "The Flesh and the Spirit"

According to a widely accepted interpretation, Bradstreet’s poem “The Flesh and the Spirit” (see Appendix) reflects the clash of feeling and dogma in her poetry (Rosenfeld, 1983), or it constitutes the “most definite statement of Christian hope” while at the same time it is “probably her strongest assertion of doubt of the reality of the insubstantial” (Stanford, 1974: 85). In an earlier paper (Kitis and Mehler, forthcoming) we argued that this interpretation is sustained and borne out by the discourse of the poem. In that paper we offered a linguistic analysis of the poem that substantiated the literary critic’s interpretation of the poem concentrating on the context constructed by the deixis of the discourse. It was also noted there that the use of deictic sui-referential markers generating subject positions is consequential for the same level of interpretation of the poem. However, we did not take up the point in that paper as such a consideration would entail a completely different perspective. Ιn this paper, I propose to examine the logomachia between the two sisters, the two sides of a self - the Flesh and the Spirit - through the subject positions generated by the use of deictic self-referential pronouns.Σύμφωνα με επικρατούσα ερμηνεία, το ποίημα της Bradstreet "The Flesh and the Spirit" (βλ. παράρτημα) αντικατοπτρίζει τη σύγκρουση του αισθήματος και του δόγματος στην ποίηση της (Rosenfeld, 1983), ή αποτελεί την "πιο ουσιαστική δήλωση της Χριστιανικής ελπίδας," ενώ ταυτόχρονα συνιστά επιβεβαίωση της αμφιβολίας για την ύπαρξη του άϋλου κόσμου (Stanford, 1974: 85). Σε προηγούμενο άρθρο (Kitis and Mehler, υπό δημοσίευση) υποστηρίξαμε ότι αυτή η ερμηνεία βασίζεται και συγκροτείται από το κείμενο του ποιήμα­τος. Σε κείνο το άρθρο προσφέραμε μια γλωσσολογική ανάλυση του ποιήματος, που επικε­ντρωνόταν στον κόσμο που δημιουργείται από τη δείξη του όγκου και η οποία υποστήριξε την ερμηνεία του λογοτεχνικού κριτικού. Εκεί σημειώναμε ότι η χρήση των δεικτικών αυτό-αναφορικών σημείων που δημιουργούσαν θέσεις υποκειμένων συνέτεινε στο να υπο­στηρίζει το ίδιο επίπεδο ερμηνείας του ποιήματος. Σε αυτό το άρθρο εξετάζω τη λογομα­χία μεταξύ των δύο αδελφών, των δύο πλευρών ενός εαυτού - της Σάρκας και του Πνεύματος - μέσω των θέσεων του υποκειμένου που δημιουργούνται με τη χρήση των δει­κτικών αντωνυμιών